- بنگلادش 3: قند پارسی در بنگاله
- خود تحویل گیرون: روز معلم
- قفله
- اینجا مونیخ - (ایتالیا، آلمان 15): ایکا روما 2022: سفری تلخ و شیرین
- بگیرید دزد بیشرف را
- اینجا مونیخ - (ایتالیا، آلمان 14): ایکا روما 2022: مستیام درد منو دیگه دوا نمیکنه
- یه پله ببرش جلوتر
- پرسهزنی در شهریورهای دل
- اینجا ونیز - اتریش (ایتالیا، اتریش 13): ایکا روما 2022: چشم به راه باش ونیز
- مدهوش هوش مصنوعی
آخرین مطالب
امکانات وب
خیلی خوشحالم که عادت کرده ام یادداشتهای سفر را در همان شهری که هستم بنویسم. با همه جزئیات و حس و حالی که آن وقت دارد. به محض اینکه از پله هواپیما می آیی پایین و قدم در خاک پاک وطن می گذاری، گویی مغزت ریست می شود و آنقدر درگیر روزمرگی و وعده های عقب افتاده می شوی که کم کم حس و حالت از بین می رود. الان دو هفته است برگشته ام و با خودم عهد کرده بودم که هر طور هست این سه روز آخر سفر را قلمی کنم. اما مگر می شود. حالا می خواهم این عهد را به جای بیاورم. بعد از مدتها آمده ام به غار تنهایی پنجشنبه های اهلی کتابخانه ملی. جایی که می شود لختی از دنیا و بدو بدوهایش در سایه سار آرامش بخش کتاب و کتابخانه به د دل گفته ها...
همین که ایمیلی می‌رسید و فکر می‌کردم از هند است – اگر مطلب ویژه‌ای نبود – بلافاصله حذفش می‌کردم. یعنی کلا پرونده هند در ذهنم بسته شده بود. نه اینکه هند جای بدی باشد. هند از آن جاهایی است که چندین و چند بار می‌شود آن را دید و باز هم چیزهای جدیدی برای دیدن داشته باشد. کما اینکه در صف ویزا خانم و آقای جوانی آمده بودند که می‌خواستند برای یک ماه به هند بروند و از شمال تا جنوب آن را شهر به شهر سیاحت کنند. اما عمر زندگی ما کوتاه است و دیدنی های جهان بسیار. ترجیح می‌دادم در این فرصت اندکی که در اختیارم هست، تا جایی که ممکن است جاهای جدیدتر جهان را ببینم.
سال گذشته برای کنفرانس کولنت 2015 در هند و دهلی دل گفته ها...
با تجربه متروبازی فرانسه و آلمان، دیگر اینجا اعتماد به نفس کامل داشتیم که به راحتی بتوانیم از مترو استفاده کنیم. سال گذشته آن را خیلی جدی نگرفته و مانند توریستهای اتوکشیده یا جایی نمی رفتیم یا با تاکسی (همان کب) با هزینه گران چند جایی را می دیدیم. اما همان یکشنبه برای رفتن به چندی چوک (در اصل چندنی چوک نوشته می شود) کارت مترو ابتیاع کردیم به مبلغ 150 روپیه (50 روپیه برای خود کارت و 100 روپیه شارژ) و دلمان سوخت که چرا کارتهای متروی پارسال را به رایگان به راننده ها دادیم. برنامه امروز دیدار از قطب منار بود. با مترو رفتیم ایستگاه "دهلی نو" و با ریکشا خودمان را رساندیم به قطب منار. در بین راه آقای دل گفته ها...
همان دیروز صبح (دوشنبه 14 فروردین 1396) که دکتر پی کی جین را ملاقات کردیم و حرف برنامه هایمان در هند شد، گفت که دکتر برند ماکشفلد (از بزرگان و خوبای آلمان) برنامه دارند که بروند آگرا و تاج محل را ببینند و من برایشان ماشین گرفته ام (پی کی جین مردی برای تمامی هماهنگی هاست. هر چیزی را درست و حسابی هماهنگ می کند و مشکلات را حل می کند). و همانجا ایمیل داد به جناب ماکشفلد که اگر مایل است ما هم همسفر آنها بشویم. اما چیزی گفت که ما نزدیک بود شاخ در بیاوریم. اینکه تاکسی برای ساعت 2 و نیم نصف شب هماهنگ شده است و آنها مایلند که طلوع خورشید را در تاج محل ببینند. شب هم خبر تائید سفر را در واتس آپ داد (آخر دل گفته ها...
همین که نشستیم توی هواپیما برای برگشت، آنقدر خسته بودیم که به سرعت خوابمان برد. یکی دو ساعت بعد سرو صدا شد برای پذیرایی. بیدار شدیم و ساعت 2 و نیم نصف شب چیزی خوردیم. من دیگر خوابم نبرد و رفتم ته هواپیما که خالی بود و نشستم و این مطلب را نوشتم. امیدوارم که بتوانم بقیه سفرنامه را هم سرفرصتی بنویسم. دیدنی ها و گفتنی های هند تمامی ندارد. (چهارشنبه 23 فروردین 1396. ساعت 3 صبح)
********
صبح چهارشنبه 15 فروردین رسیده است. طبق برنامه ریزی قبلی قرار بود که بعد از ظهر امروز حرکت کنیم به سمت محالی که منطقه ای در کنار شهر چندیگر و در ایالت پنجاب هند است. اما صبح امروز جناب پی کی جین تصمیم گرفته بود که از دل گفته ها...
خیلی وقتها برای شما هم پیش آمده که می خواهید کاری را انجام بدهید و با اشتیاق شروع می کنید و آنقدر شور و شوق در درون شما موج می زند که سر از پا نمی شناسید تا آن کار را انجام دهید. شروع ها معمولا طوفانی و پر هیجان و طلایی هستند. اما به مرور زمان انگیزه کاهش می یابد و با برخورد به اولین موانع و سختی ها، گویی آن دوران طلایی اولیه اصلا وجود نداشته و چنان گردی از اندوه و شکستگی در روح آدمها مشاهده می شود که اصلا باور کردنی نیست که این آدم همانی است که قرار بود کوه را جابجا کند. وقتی کاری شروع می شود، اگر زمینه های انگیزشی لازم برای آن مهیا نشده باشد خیلی داغ و پر طمطراق شروع می شود. چند روز یا شاید دل گفته ها...
می‌گویم: بیمارستان بهترین جاست، به شرطی که درد نداشته باشی. آدم در زندگی روزمره معمولی با چنان سرعتی می‌دود و تکاپو و تلاش می‌کند که همیشه حسرت یک خواب سیر به دلش می‌ماند. در لا بلای حسرت‌های فراوان ماسیده در ته مغزش، حسرت خواب عمیق و طولانی و بدون مزاحمت و دغدغه یکی از پایه های همیشگی به شمار می‌آید. یکهو، می‌بینی یک اتفاق تقی می‌زند وسط زند گیت و تو را صاف می‌اندازد روی تخت بیمارستان. جایی که توفیق اجباری مچ بندی بر دستانت می‌زند که ناچاری از اینکه بیافتی روی یک تکه تخت باریک و تنها کاری که می‌توانی انجام دهی خواب باشد. خوابی که اسباب و وسایلش هم حاضر است. مسکن‌ها برای خلاصی شما از درد، خواب دل گفته ها...
ای عشق
چه دردی
چون می‌گذری
درد شراب می‌سازی
کهنه تر
مسکرتر
وقتی پای عشق به میان می‌آید، ساکت‌ترین و بی تفاوت‌ترین آدمها -حتی گنگ‌های مادرزاد- هم به فریاد می‌آیند. حالا اگر سر و کله عشقی کهنه و به وصل نرسیده در این میانه پیدا شود، یک عالمه سینه سوخته و زجر هجران کشیده قطار می‌شوند و آه از جگر بر می‌آورند برای عشقی کهنه و سوخته. همین آه‌های جگرسوز عشاق دلخسته است که بزرگترین سمفونی‌ها، رمان‌ها و اشعار زیبای عاشقانه را شکل داده و می‌دهد. و به درستی به مصداق این شعر حافظ می‌رسیم که:
یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است
خانم لیلی وکیلی، از مشتریان جدید وبل دل گفته ها...
چکیده ای از متن پست های سالگرد دل گفته‌ها در سال های 1386- 1395
(آزادمهر دانش فاطمیه)
دو سال سربازی، سی سال خاطره
باز هم رسیدیم به سالگرد تولد دل‌گفته‌ها. در یک سال گذشته هم خیلی‌ها همراه ما بودند و اگر چه بعضی‌ها معتقدند که وبلاگ مرده و چیزهای بهتر از آن آمده، اما ما همچنان به این سرای احساس و رفاقت وفاداریم و دست از آن بر نمی‌داریم. 9 سال گذشته و دارد پا در 10 سالگی می‌گذارد. خوشحالم که پاتوقی برای دوستان همدل و رفقای با مرام و وفادار بوده و امید دارم که سالیان درازی بتوانیم اینجا کنار هم نفس بکشیم. به همین مناسبت، موضوع سربازی را برای این پست برگزیده‌ام که برای هر کسی می‌تواند دنیای ویژه دل گفته ها...